viernes, 31 de julio de 2009

Cando menos o esperas...

"Life is what happens to you while your busy making other plans"
"A vida é o que sucede mentres estás ocupado facendo outros plans"
John Lennon.


Cando menos o esperas a vida regálache momentos que, para ben ou para mal, fican no máis profundo da memoria coma puntos clave na túa existencia.

Cando menos o esperas falando con xente, decátaste que todos, inevitablemente todo o mundo, nalgún intre, máis tarde ou máis cedo, pasa por momentos así.

Cando menos o esperas fas novas amizades con persoas que ata entón eran auténticos descoñecidos.

Cando menos o esperas alguén che fai parte da súa vida, e ti fas a ese alguén parte da túa.

Cando menos o esperas unha conversa cambia o xeito de ver as situacións e actuacións dos demáis.

Cando menos o esperas por mor da intransixencia e incomprensión fas que alguén que queres se sinta incómodo.

Cando menos o esperas as bágoas esvaécense, e nese mesmo intre és partícipe de algo que che pon a pel de galiña e fai que os latexos do corazón sexan máis apurados.

Cando menos o esperas és consciente que un deses puntos clave acaba de suceder.

As cousas que importan ou que forman parte dos recordos mellor gardados ocorren cando menos o esperas, tamén os momentos para pedir perdón e desculparse por algo que se fixo ou que se dixo aparecen cando menos o esperas.

lunes, 27 de julio de 2009

Carpe Diem

La noche estuvo bien; cervecitas, cena, y luego el tradicional "paseo" por la sempiterna ciudad de piedra.

La noche era agradable, la compañia inmejorable, y el escenario un marco incomparable, (qué pelota y pedante soy). Pero las cosas acaban, finalizan, terminan, rematan. Ya se que es algo que nos pasa a todos, y que siempre ocurre, pero no por ello deja de ser indignante, "El tiempo pasa muy rápido cuando te lo estás pasando bien", y conforme transcurren los años, esa rapidez es directamente proporcional a los mismos. Es en esos momentos cuando echo de menos ser pequeño, un chavalito, aquel mocoso que no levantaba tres cuartas del suelo y jugaba con los "clics" de playmobil, y se pasaba horas haciendo maquetas lo más reales posibles para el scalextric. Por aquel entonces también los momentos divertidos se esfumaban en un abrir y cerrar de ojos, pero ese "parpadeo" tenía un tempo más lento. No se, es como si antes mis "biorritmos" siguieran un Adagio, y ahora esos ritmos vitales se me pusieran en Presto, aunque la melodía sea la misma.Supongo que la filosofía a aplicar en estas circunstancias es "Carpe Diem", incluso cuando el Maycar cierra.

lunes, 6 de julio de 2009

"Qué desagradable resulta caerle bien a la gente que te cae mal" (Jaume Perich)

Lo se, después de tantos años viviendo conmigo mismo soy consciente que a primera vista no caigo bien, bueno tampoco la segunda impresión es buena, ni quizás la tercera... No obstante soy incapaz de hacer algo al respecto. Será mi gran capacidad de abstracción cuando algo no me gusta, o simplemente no me interesa, conjugada con mi escasa, más bien nula, fuerza de voluntad, y ¡qué coño!, que no me apetece una mierda ponerme ahora a cambiar mi forma de ser ni mi personal forma de ver la vida y pasar por ella sin pena ni gloria con la simple excusa de lo políticamente correcto.

Si a una persona no le gusto, pues que no mire, a estas alturas no voy a andar con contemplaciones ni con sutilezas y mucho menos con eufemismos. Las cosas las digo como las pienso y como a mi peculiar (seguramente trastornada) cabeza se le da por entenderlas. Quizás no sea esa una práctica muy valorada por el resto de la sociedad, me refiero a lo de decir lo que te viene a la cabeza sin pensar en las consecuencias pero sinceramente me la trae floja. Creo que es mucho peor complicarse la existencia buscando eufemismos y tratando de ser "políticamente correcto".

Parafraseando al gran William Faulkner "Algunas personas son amables sólo porque no se atreven a ser de otra forma". Estoy completamente de acuerdo, la sociedad nos impone ser buenas personas y camuflar, en innumerables ocasiones, las opiniones, que cuando son acerca de otras personas..., nos inventamos eufemismos y empleamos la doble negación para crear más lío. También están las personas que dicen algo y luego se retractan como si se avergonzaran de haber dicho lo que dijeron. Hipócritas. También encontramos a las mentirosas, sin más, que nunca dicen lo que realmente piensan, estas son las peores, las que generalmente a la cara todo son cosas bonitas y luego cuando te das la vuelta te ponen a parir.

Seguramente porque siempre digo lo que se me viene a la cabeza, no caigo bien. Y si además esta honestidad, que no considero que sea ninguna virtud, no me entendais mal, la aderezamos con mi gran aspecto físico, pues tenemos ya la mezcla perfecta para el perfecto tio brasas, agobiante, repugnante, feo e insoportable. Existe la posibilidad de que sean estos los motivos por los que todavía me vuelvo más impertinente con mis "honestidades" y por los cuales a mis casi veintiocho ya no hay quien me aguante.

Qué triste haber tardado tanto en darme cuenta que el amor se sustenta sobre hipocresía y eufemismos. No me considero nadie para dar consejos, pero si realmente quieres a alguien y quieres compartir tu vida con esa persona, has de ser hipócrita. Si eres sincero y honesto y siempre dices lo que realmente piensas y como realmente lo piensas estás condenado a la soledad para el resto de tus dias. A no ser que seas un sincero y honesto muchimillonario....


domingo, 5 de julio de 2009

Xa ando por aquí...

Seguindo os consellos dunha persoa que sabe un pouquiño de psicoloxía (e que coido que non me quere mal de todo) que me recomendaba, e cito textualmente: "a externalización de sentimentos, de forma escrita", xa que de forma oral non se me da nada ben (supoño pola falla de práctica ou sinxelamente por vergoña), inicio a miña intrépida e singular singladura en esto dos Blogs, pois xa non estamos nos tempos onde se empregaba o lápis e papel para contar cousas, e moito menos o papiro e a pluma.

Deste xeito, se a cousa sae como me gustaría, este taboleiro debería ter dúas funcións principais, a primeira e fundamental. Intentará servir de exercicio de autocoñecemento e autocrítica de min mesmo, si se me permite a redundancia, nunha etapa na que un servidor non está a pasar o mellor momento da súa triste e posiblemente inmerecida existencia, así como de espazo no que expresar de forma persoal as miñas inquedanzas, opinións, paranoias, queixas e suxestións.

A segunda funcionalidade de este sitio é a de facer partícipes de todo isto a todos aqueles que queiran, de cando en vez, visitar, ler e opinar ou comentar as entradas que vaia pouco a pouco escribindo e que sendo completamente honesto, impórtame un carallo se vos gustan ou non.

Non sei se serei quen de arranxar os desaxustes psicolóxicos que posúo coa "Externalización de sentimentos" pero polo menos pode ser un bo xeito de ocupar o tempo que teño libre, que agora mesmo é moito.

Pois iso, voume adicar a poñer en práctica os coñecementos científicos recomendados por facultativos, por si existe a posibilidade, por remota que sexa, de que sirva para algo, aínda que manteño as miñas dúbidas ó respective, (porque son liberal).

A ver como se me da isto.
Contador
contadores gratis